Opvallend is dat mijn abstracte schilderijen een verhaal lijken te vertellen. Alsof het abstracte gedramatiseerd is. Het doet denken aan abstract surrealisme. Er is altijd een onderhuidse spanning, suspense. Dat komt misschien ook door mijn interesse voor Nietzsches idee over het Dyonische. Een duistere kant die orde aan het wankelen brengt. Ik heb het idee dat een schilderij moet wringen. Ik wil graag dat een schilderij confronteert, dat het je dwingend in een nieuwe manier van kijken plaatst. Daarin voel ik mij verwant met sommige impressionistische schilders die gewaagde composities en standpunten namen. Daarnaast hou ik van overvloedige schoonheid van de barok.
Mijn inspiratie dit jaar zwenkt heen en weer tussen de waarneembare wereld en de wereld van abstractie en geometrie waarin vorm en ritme een belangrijke rol spelen. En in de waarneming plasticiteit en ruimte. Complexiteit en mindfullness zijn daarbij ook belangrijk.
Mijn opvatting over de waarneming is ook dramatisch veranderd, waarneming is een complex intelligent proces. Een schilderij wordt gelezen. Daarnaast heeft de motoriek van het lichaam een intelligentie die vooral intuitief is. Hierdoor ben ik in staat vormen en ritmen te componeren die kloppen maar die ik niet kan beredeneren omdat zij waarschijnlijk te complex zijn om met analyse te doorgronden. Of omdat zij op een ander niveau dan het zegbare zitten. Zij zitten in de beeldende intelligentie waartoe woorden niet doordringen.